Mamy wizę. Australio, przybywamy.

Po kilku miesiącach zmagań z biurokratycznym molochem w końcu zdobyliśmy wizę studencką do Australii. Jak nam się to udało? Co trzeba było zrobić? Czytajta.

Dlaczego właśnie wiza studencka?

Już raz byliśmy w Australii na tym samym rodzaju wizy i zachowaliśmy wiele potrzebnych dokumentów, więc teoretycznie miało być łatwiej. Tyle, że nie było. Od czasów ostatniego wyjazdu australijskie urzędy dokręciły śrubę, na każdy oddany papierek wyskakiwały dwa nowe. W sumie – cofamy tego molocha. Walczyliśmy z Hydrą.

Australia ma kilkaset rodzajów i podrodzajów wiz, jednak w dużym uproszczeniu można powiedzieć, że dla Polaków osiągalne są 4 z nich:

• wiza turystyczna – bezpłatna i dostępna, ale bez możliwości pracy (instrukcję zdobycia tego rodzaju wizy podaliśmy tutaj),
• wiza pracownicza – świetna opcja dla szczęśliwców wykonujących zawody, które znalazły się na corocznie aktualizowanej liście SOL,
• wiza work and travel – dla osób poniżej 31 roku życia. Można z nią dowolnie podróżować lub pracować na pełny etat, jednak proces jej zdobywania przypomina Igrzyska śmierci. Ładnie opisała to Kamila z bloga KamiEverywhere,
• wiza studencka – droższa i bardziej ograniczająca, ale nieco mniej wymagająca od poprzedniej. Można z nią pracować przez 20 godzin tygodniowo, jednak warunkiem jej otrzymania jest podjęcie odpłatnej nauki w australijskiej szkole.

Także i tym razem skorzystaliśmy z opcji dla par – tzw. „visa dependent”, gdzie wniosek o wizę składa jedna osoba, a druga jest na doczepkę. W przypadku wizy studenckiej oznacza to, że tylko jedna osoba musi uczęszczać do szkoły, ale obie mogą pracować.

Przez ciernie…

Od razu na początku zaznaczamy, że zarówno cztery lata temu, jak i teraz skorzystaliśmy z usług agencji, co szczerze polecamy wszystkim osobom zainteresowanym wyjazdem na wizę studencką. Niby można to wszystko załatwić samemu, ale wierzcie nam – napływ obowiązków jest naprawdę przytłaczający, a cała zabawa może się w ostatniej chwili posypać przez jeden brakujący dokument.

W tym roku wprawdzie odpadło kilka zmartwień – nie były na przykład potrzebne badania stanu zdrowia (zeszłym razem musieliśmy jechać 150 kilometrów do lekarza certyfikowanego przez australijskie władze), za to musieliśmy:

• przedstawić listę wszystkich pracodawców Zosi od 16 roku życia, włącznie z adresami firm, numerami telefonów i nazwiskami pracodawców,
• stworzyć szczegółową historię zagranicznych wyjazdów od 2007 roku z datami odlotów i przylotów, nie pomijając nawet wycieczek w ramach UE,
• napisać lekko schizofreniczne listy motywacyjne, w których mieliśmy uzasadnić, dlaczego interesuje nas Australia, a jednocześnie dlaczego nie chcemy w niej zostać.

Kilka osób, którym opisywaliśmy proces zdobywania wizy studenckiej, uznały go za upokarzający. Trzeba jednak pamiętać, że w Australii panują dosyć specyficzne warunki geopolityczne – z powodu małej ilości żyznych gleb ten najrzadziej zamieszkany kontynent z trudem potrafi wyżywić swoich mieszkańców, a więc ostrożność przy udzielaniu wiz cudzoziemcom jest bardzo wskazana.

A więc nie, nie gniewamy się i rozumiemy. Australia gra ciężką do zdobycia, ale ma po temu swoje powody.

Happy endy są możliwe

Ostatecznie otrzymaliśmy wizę dwa tygodnie przed wylotem, w chwili, gdy kończymy opróżnianie mieszkania i praktycznie siedzimy na plecakach z biletami w ręce. Zresztą australijska ambasada chyba lubi fundować petentom odrobinę zdrowej adrenaliny, ponieważ zeszłym razem było dokładnie tak samo – po trzech miesiącach załatwiania papierów potwierdzenie wizy dotarło do nas w połowie drogi między Cieszynem a Kangurlandią. Odebraliśmy je w kafejce internetowej w Laosie.

Ale nic to, udało się. Jest dobrze, będzie jeszcze lepiej. Jeżeli w ciągu najbliższych tygodni nie zachorujemy na trąd albo nie spadnie na nas fortepian, to w połowie września zaczniemy nadawać z południowej półkuli.

Komu w drogę, temu wombat. Czerwona pani czeka.

P.S.
Jeszcze raz dziękujemy pani Evie Gruszce z Bridge Agency za jej tytaniczny wysiłek i cierpliwość. Bez niej rzucilibyśmy ręcznik już w połowie całej tej zabawy i zamiast 8 miesięcy w Sydney pojechalibyśmy na weekend do Sosnowca. I nie, to nie jest artykuł sponsorowany, naprawdę wykonała kawał dobrej roboty.