Jeszcze tu, wkrótce tam. Notka z linii Cieszyn – Sydney.

Stało się. Kupiliśmy bilety, podpisaliśmy stertę dokumentów, za kilka tygodni lecimy po raz trzeci na nasz ulubiony koniec świata. Na długo? Oj, na długo.

Ten pomysł kiełkował w nas już od ładnych kilku lat, jednak dopiero niedawno wszystkie te rozważne i ostrożne „dlaczego?” przyćmiło jedno stanowcze „dlaczego nie?”. Już tak długo bujamy się w tych Antypodach, pora zmienić związek na odległość w bardziej intymną znajomość. Nigdy nie będzie lepszej okazji, więc byłoby grzechem ją zmarnować – nie chcielibyśmy do końca życia żałować tego, że w kluczowym momencie zatrzęśliśmy gaciami.

No dobrze. Co teraz?

Teraz całkowity demontaż. Mamy niecałe dwa miesiące na sprzedanie przysłowiowej lodówki (i pieca, i książek, i auta, i mieszkania, słodki Jezu z czekolady!), do końca sierpnia musimy zmieścić cały nasz dotychczasowy żywot w dwóch plecakach. Po wylocie z Pragi czeka nas dziesięciodniowy pit-stop na Sri Lance, a następnie skok przez Kuala Lumpur do koali. Piętnastego lądujemy w Sydney, gdzie dzięki przychylności znajomych upolowaliśmy już kawałek kąta z łóżkiem, prysznicem i possumem na pobliskim drzewie.

Paszporty zostały rzucone – po ponad 10 latach opuszczamy Cieszyn, w którym straszyliśmy już od czasów studenckich. Na jakiś czas wymieniamy słodką Olzę na słone wody Zatoki Botanicznej, Wieżę Piastowską na gmach Opery, brzozy na eukaliptusy. Sercu będzie ciężko, ale płuca odetchną. Pa, miasto, zadzwoń czasem.

Dlaczego Sydney?

To pytanie z kategorii „Dlaczego lubisz pomidorową?”. Po prostu tak nam wyrosło, nic na to nie poradzimy. Każde australijskie miasto oczarowało nas w inny sposób: Melbourne – swoją europejską nonszalancją, Perth – gorącym, słonecznym uśmiechem, Cairns – duszną egzotyką. Jednak tylko w Sydney już w trakcie wysiadania z autobusu stwierdziliśmy unisono, że „tutaj by się dało”. A więc i w tym wypadku spychamy rozsądek na boczny tor. Praktycznie w każdym innym mieście byłoby łatwiej, taniej, spokojniej, ale to właśnie tutaj chcemy zacząć i sprawdzić, czy faktycznie się da.

Resztę pozostawiamy słodkiej improwizacji, wstępny plan najazdu na Kangurlandię przedstawia się tak, że planu nie ma. W połowie września Zosia zaczyna szkołę i oboje szukamy pracy w Sydney, wspólna wiza ma ważność osiem miesięcy – a potem? Czort wie. Sami czekamy na kolejne zwroty akcji z mieszanką obaw i podekscytowania, ale przecież na tym polega urok wychodzenia poza strefę komfortu.

Co z blogiem?

Cóż, mamy nadzieję – ba, pewność! – że na tym naszym skoku w nieznane skorzystacie i Wy, dusze po drugiej stronie monitorów. No bo umówmy się – kto z wypiekami na twarzy rozczytuje się w blogach o spłacaniu hipoteki i rozsądnej stopie zwrotu? Najchętniej słuchamy przecież opowieści o wyzwaniach, o zwariowanych, ryzykownych decyzjach. A tych ci u nas dostatek. Bez względu na to, czy Przedeptane wypełni się opisami sukcesów czy porażek, na pewno nie będzie nudno. Już teraz możemy Wam obiecać więcej Antypodów, więcej zwierzaków, więcej osobistych momentów.

A więc trzymajcie czapki i kalesony, zaczynamy transmisję. Kierunek – Australia.

—

Do wyjazdu postaramy się wrzucić na bloga dotychczas nieopublikowane zdjęcia i relacje, w międzyczasie zapraszamy do lektury wpisów z naszej poprzedniej wyprawy: byliśmy w najwyższym lesie świata, na Tasmanii w końcu spotkaliśmy dziobaka i kolczatkę, a w Zachodniej Australii – najbardziej fotogeniczne zwierzę świata. Przejechaliśmy po Great Ocean Road, w Melbourne zachwycił nas streetart i… seks pingwinów. W międzyczasie publikujemy ciekawostki przyrodnicze (świecąca rzeka na Tasmanii, kangury na haju, walka rekina z krokodylem…), zapraszamy też do naszej pęczniejącej kolekcji australijskich kuriozów oraz serii Kino na Antypodach.

Rysunek: „Wyprawa”, Rosiński/Van Hamme