Dosrilankowane / Wody! / Pierwsze dni w Sydney

Co u nas nowego? Wpis o usychaniu w samolocie i wiciu gniazdka na południowej półkuli. 

No to Sri

Trudno opisać to, co się działo w ostatnich dniach przed wyjazdem z Cieszyna. Na ostatnią chwilę (i plując sobie w brodę) załatwialiśmy zaległości, potrzebności i inne zapomnienia, wyrywając tu i ówdzie kilka chwil na pożegnanie ze znajomymi mordkami i samym miastem. W całym tym chaosie zupełnie nie docierała do nas szersza perspektywa – fakt, że za kilkanaście dni samolot wypluje nas na drugim końcu świata z dwoma plecakami na grzbietach.

Przepłynęliśmy przez sekwencję gorączkowych wydarzeń. Jedna rodzina, oddanie mieszkania, druga rodzina, pociąg, Praga, samolot, Kolombo. Tam na szczęście zaopiekowała się nami Hanna z bloga Plecak i walizka, która z blatu przygotowała nam program na cały pobyt. Dzięki jej pomocy i wskazówkom wycisnęliśmy Sri Lankę jak cytrynę – przynajmniej na tyle, na ile umożliwiało nam to kilka krótkich dni pobytu. Było safari ze słoniami, były plantacje herbaty, był słodki byczing na plaży. I mrowisko w plecaku, i pluskwy, i obowiązkowa angina z klimy. Równowaga w kosmosie musi być.

Ale o tem potem.

Wielka Bitwa o Butelkę Wody

Dziesięć dni na Sri Lance zleciało jak kokos z palmy. Pożegnaliśmy Hankę i wyruszyliśmy w końcu do tych Sydnejowic, nie wiedząc, że polecimy 16 godzin o suchych pyskach.

Już wcześniej słyszeliśmy legendy o azjatyckich lowcostowych liniach lotniczych – ta nasza miała ostatnio kilka uroczych wpadek. Tu pomyli lotniska, tam o włos zderzy się samolotami. My jednak rozbiliśmy się o usługi na pokładzie, a raczej ich brak. Już na lotnisku w Kuala Lumpur okazało się, że praktycznie nigdzie nie można dostać zwykłej wody. Restauracje jej nie sprzedawały, a przy studzienkach ustawiały się długie kolejki pasażerów z butelkami do napełnienia. Kichał pies – pomyśleliśmy – napijemy się w samolocie. Tiaa.

Okazało się, że osoby, które nie zamówiły jedzenia jeszcze przed wylotem, nie otrzymują na pokładzie dosłownie niczego. Ani kocyków (wymarzliśmy jak na Kamczatce), ani suchara, ani wody. W końcu postanowiliśmy kupić jedną butelkę od stewardesy… i zaczęło się.

Stewardesa nie przyjmowała monet, a nie mieliśmy banknotów, ponieważ resztę lankijskich rupii wrzuciliśmy do kasy dla biednych na lotnisku w Kolombo. Minimum płatności na kartę wynosiło jakichś 30 dolarów, więc w akcie desperacji zamówiliśmy kilka butelek wody i jakiś makaron z mikrofali, chociaż wcale nie byliśmy głodni. I tu – po otworzeniu butelki i ogrzaniu jedzenia – okazało się, że linie nie akceptują żadnej z trzech kart, które akurat mieliśmy przy sobie.

Dalej poszło jak w taniej komedii. Stewardesa pozbierała nienapoczęte butelki i zaproponowała, że spróbuje sprzedać komuś nasze nugle. Zaczęła biegać po samolocie z parującą miską. Udało się – nasz dług skurczył się do dwóch butelek wody. W bocznej kieszeni plecaka znaleźliśmy kilka zapomnianych monet i powymienialiśmy je z pasażerami (którzy w międzyczasie robili na nas ściepę) – po prawie dwóch godzinach udało nam się zapłacić i zażegnać wizję pobytu w malezyjskim więzieniu za kradzież 500 mililitrów H2O. Kilka minut po dwudziestej postawiliśmy stopy na australijskim lądzie.

Sydney Mon Amour

Od kilku dni mieszkamy w dzielnicy Campsie na południu miasta (czyli w Sydnejowicach Dolnych). W sumie trafiliśmy do azjatyckiej dzielnicy, ale nie narzekamy – z każdego wypadu na targ wracamy obłożeni egzotycznymi owocami i przyprawami, nieustannie odkrywamy nowe smaki.

A lokum? W ogródku mamy papugi i ciamajdowatego possuma, w domku parę współlokatorów – polsko-czeską ekipę, która przygarnęła nas jak swoich. Dzisiaj zaczynamy szkołę i pracę, a więc pierwsze korzonki już zapuszczone. W Nowej Południowej Walii dopiero nieśmiało zaczyna się wiosna, więc łazimy w swetrach, a w chłodniejsze noce zdarza nam się nawet spać w czapce. Ale jest dobrze – a będzie jeszcze lepiej. Duży kangurzy skok już za nami.

Wpadajcie.